گفتگو با حسین صداقت دارنده دو مدال طلای بازی های آسیایی 2015 چین تایپه
لطفا خودتان را معرفی بفرمائید :
حسین صداقت متولد 1367 در روستای جناقرد در اردبیل می باشم ، اول سالم بودم اما در سن12سالگی بر اثر تشنج شنوایی خود را از دست دادم .
ورزش را از چه سالی شروع کردید :
درسال 76تا79 در تیم فوتبال طوفان که توسط دهیاری بخش مرکزی روستا تشکیل شده بود بازی می کردم اما بعدا هیچ یک از بازیکنان به فوتبال ادامه ندادند .
در سال82 خواستم در تیم اینتر میلان و ذوب آهن اردبیل به فوتبال ادامه بدهم اما همه بازیکنان آن سالم بودند و نتونستم در آن تیم فعالیت کنم. تا اینکه در همان سال اداره بهزیستی با دادن سمعک و معرفی من به آقای خدنگی ریئس هیئت ناشنوایان استان مرا به رشته دوومیدانی معرفی کردند که انصافا در این رشته ورزشکاران عادی بهم خیلی کمک کردند هر روز در تختی و شورابیل زیر نظر آنها تمرین می کردم.
چه مقام هایی کسب کرده اید :
در رشته دو نیمه استقامت و استقامت صحرانوردی تمریناتم را به صورت جدی ادامه دادم ، 3 ماه بعد به اولین مسابقات دوومیدانی قهرمانی جوانان کشور که در تبریز بود دعوت شدم و در3ماده: 5هزار متر و1500متر 4 در 400 متر امدادی مسابقه دادم و توانستم یک مدال طلا و دو نقره کسب کنم و همزمان با ورزش کار هم می کردم بخاطر همین فرصت کمی برای تمرین داشتم و در آذر ماه همان سال در مسابقات دوومیدانی قهرمانی بزرگسالان کشور در تهران برگزار شد و انتخابی تیم ملی بود جهت اعزام به مسابقات المپیک 2005 مبلورن استرالیا ، مقام سوم را کسب کردم بعد به اردوی تیم ملی دعوت شدم اولش تمریناتم خوب بود اما وقتی خواستم با ورزشکاران سالم در دوی3000متر آزاد تمرین کنم از ناحیه پا به شدت مصدوم شدم و افت کردم اما آقای یزدان پناه مربی تیم ملی ناشنوایان بهم امیدواری دادند و مرا در ادامه فعالیت حمایت کردند در سال2007قرار بود به مسابقات بازیهای آسیایی کویت اعزام شویم اما به علت جنگ این مسابقه کنسل شد.
در اردیبهشت ماه سال87در مسابقات دوومیدانی قهرمانی کشور بزرگسالان که در تبریز برگزار شد دو مدال طلا بدست آوردم که انتخابی تیم ملی جهت اعزام به مسابقات دوومیدانی قهرمانی جهان ترکیه بود و در مسابقات جهانی شرکت کردم و پنجم شدم پس از یک سال برای مسابقان المپیک 2009 چین تایپه انتخاب شدم اما در اردو که در تهران بودیم یکی از ورزشکار دونده باهام دشمنی داشت و در آب من قرص خواب آور ریخته بود و من به شدت بدنم افت کردم و نتونستم در مسابقه شرکت کنم .
درسال 2012 در بازیهای آسیا و اقیانوسیه در کشور کره جنوبی شرکت کردم و به لطف خدا 4 مدال طلا بدست آوردم و اهالی روستا و ورزش در فرودگاه اردبیل به گرمی استقبال کردند ، اما وزارت ورزش فقط 20 سکه پاداش دادند در حالی که به امثال من در ورزشکاران سالم 150 سکه دادند .
یک سال بعد در سال2013در المپیک صوفیه بلغارستان شرکت کردم و چهارم شدم و دلیلش هم این بود که من بدون مربی در اردبیل تمرین کردم و نتونستم مقام خوبی کسب کنم از طرفی دیگر سطح مسابقات خیلی بالا بودسه نفر رتبه اول تا سوم ورزشکار کنیایی خود اختصاصی دادند کنیایی ها خیلی حرفه ای کار کرده بودند به نظر من مقام چهارم هم در بین اون ورزشکاران و با رقابت فشرده ای که بود برای من که بدون مربی تمرین می کردم کم نبود اما با و جود این حتی یک لوح تقدیر هم در داخل کشور بهم ندادند.
در مهر ماه 94 هم در بازیهای آسیایی 2015 چین تایپه دو مدال طلا و یک برنز کسب کردم این بار هم بدون مربی و با هزینه خودم تمرین می کردم و از طرفی آب و هوا و غذای چین تایپه بهم نساخت و چین تایپه مسابقات افت فشار کردم و بیهوشی شدم .در کل این بار هم از وضعیت خود راضی نبودم به محض اومدن هم تو فرودگاه اردبیل هیچ کس جز مدیر کل ورزش و جوانان و خانواده خودمان به استقبال نیامد قرار بود در روز جهانی معلولان 12آذر پاداشی داده شود اما اون روز با اینکه استانداری و مدیر کل بهزیستی آمده بودند فقط یک لوح تقدیر خشک و خالی دادند .
در بهمن ماه سال94 با خانم مریم عبدی فر بانو ورزشکار دونده دو سرعت ازدواج کردم . ایشون در بازی های آسیایی چین تایپه 4 مدال بدست آورد یک طلا ، دو نقره و یک برنز . همچنین 15 مقام اول کشوری و چندین مقام اول استانی هم دارد اما به اون هم فقط از طرف اداره بهزیستی 500هزار تومان پاداش دادند و در حال حاضر هم باهم تمرین می کنیم و در مسابقات دوومیدانی قهرمانی بانوان کشور میزبانی اردبیل برگزار شد و انتخابی مسابقات جهانی بلغارستان بود توانست در دو 200و400متر دو مدال طلا بدست آورد.
حرف پایانی :
حرف دلمان اینه ما که در راستای بر افراشتن پرچم مقدس جمهوری اسلامی ایران کشورمان تلاش می کنیم خواهشا مسئولان هم فکری به حال مسکن و اشتغال ما بکنند و حمایت های خود را از ما دریغ نکنند.
در پایان می خواهم از تمامی کسانی که دز این عرصه مرا حمایت کردند خانواده ام ، مربی عزیزم آقای خدنگی و آقای شاهباغی تشکر و قدردانی کنم و امیدوارم که از این به بعد هم شاهد افتخار آفرینی من و همسرم در عرصه ورزشی باشند و زادگاهمان اردبیل را با افتخاراتمان همچون کوه چشمه های سربلند سبز سبلان سرافراز کنیم.
چاپ 
ارسال به دوست
